Islandia otwiera granice. Czy wyspa jest wolna od COVID-19?

COVID-19 całkowicie zmienił oblicze wyspy. Reynisfjara, Hallgrímskirkja, Park Narodowy Þingvellir, a tak naprawdę to cała wyspa sprawia wrażenie opuszczonej. Granice Islandii są w zasadzie zamknięte, a Islandczy zachęcają do podróży i eksploracji kraju, znanego im z dawnych czasów. Kraju, który należy tylko do mieszkańców.

A tak wyglądają puste ulice Reykjavíku. 

Kiedy pisałam mój poprzedni tekst, traktujący o koronawirusie na Islandii, byliśmy na początku epidemii. Nowe zarażenia rosły dość szybko, młodzi ludzie nadal urządzali huczne imprezy, mało kto brał problem COVID-19 na poważnie, a kraj był otwarty dla turystów. Dzisiaj uważa się, iż najgorsze już za nami. Co się zmieniło?

Islandia zainwestowała przede wszystkim w ogromną liczbę testów (w odniesieniu do liczby ludności oczywiście). Obecnie uważa się, iż przebadano 15% populacji. Na samym początku epidemii nie trzeba było nawet wykazywać objawów, by najzwyczajniej w świecie taki test zrobić (za darmo oczywiście). Później testowano tylko mieszkańców z objawami, co w praktyce oznaczało, iż kaszel bądź ogólne złe samopoczucie kwalifikuje daną osobę na test. My również zostaliśmy przebadani, ale o tym za chwilę.

Ponadto limity i ograniczanie kontaktu z innymi (100 osób w marketach, 20 w mniejszych pomieszczeniach). Zainstalowano pleksy w sklepach i autobusach, dodatkowo odizolowano kierowców od pasażerów, prosi się też o zachowanie 2 metrów odległości od innych, a przede wszystkim: zamknięto biura, puby i restauracje. Kto może pracować zdalnie, tak właśnie robi.

Szkoły i uniwersytety zamknięto, a maluchy chodziły do szkoły rzadziej, ale chodziły. Przez jakiś czas rosły zarażenia właśnie wśród najmłodszych grup, ale jak się okazuje, szybko zapanowano nad sytuacją.

Nie ma obowiązku noszenia maseczki i nigdy nie było. Za to z łatwością znajdziecie wszędzie płyny do dezynfekcji i jednorazowe rękawiczki.

Nikt też nie biega za ludźmi i nie rozdaje mandatów (oczywiście sytuacja ma się inaczej jak ktoś zwieje z kwarantanny 😛 ale takie numery zdarzały się raczej rzadko i chyba tylko na początku epidemii).

Ogólnie mam wrażenie, że poziom uświadomienia społeczeństwa jest tutaj bardzo wysoki. Poza ogromem marcowych imprez, ludzie zachowują się bardzo odpowiedzialnie i stosują do zaleceń. Nikt nie musi ich pilnować, bo świetnie robią to sami. Inna sprawa, że rzeczywiście tutaj nie musisz iść do parku, jeżeli chcesz uciec w objęcia natury, tutaj uciec możesz wszędzie.

No cóż. Bywało lepiej. Ogólnie cały ten bałagan jest jakiś odległy, wręcz wirtualny, z jednym tylko wyjątkiem. Oboje straciliśmy prace. Niby Islandia oferuje pomoc przedsiębiorcom tak, by nie zwalniali pracowników, rzeczywistość jest jednak trochę inna. U Piotra zwolniono większość załogi, u mnie polecieli dosłownie wszyscy. Turystów nie ma, oto nowa rzeczywistość. Dobra strona medalu jest taka, że idzie lato, a to przecież najlepszy czas na bezrobocie na Islandii 😛

Nie mamy również klientów ani na zdjęcia, ani na filmy. Ludzie muszą ponownie ustabilizować swoją sytuację finansową, by znowu zaczęli myśleć o takich przyjemnościach.

Takiego bezrobocia nie było na Islandii jeszcze nigdy, nawet podczas kryzysu w 2008 roku. Turystyka jest podstawą gospodarki kraju i dawała zatrudnienie ogromnej liczbie ludzi. Wystarczyły redukcje etatów na lotnisku w Keflavíku, by poczuć różnicę, a gdzie jeszcze Blue Lagoon, wszelkie hotele, firmy turystyczne, restauracje czy wypożyczalnie samochodów. Mamy całą rzeszę ludzi na zasiłkach i chwilowo brak większych perspektyw na podjęcie pracy. Nadszedł czas na zwolnienie tempa (jeżeli na Islandii da się jeszcze bardziej :P) i pełne wykorzystanie nadchodzącego lata.

Reykjavík w czasach koronawirusa.

Jak już wspomniałam, oboje z Piotrem byliśmy badani. A jak ta cała przygoda wygląda? Po pierwsze: na Islandii nie trzeba iść do lekarza w przypadku choroby. Wystarczy zadzwonić i odbyć wizytę przez telefon. Lekarz może tak nawet wystawić receptę (należy udać się później do jakiejkolwiek apteki w kraju, podać numer ewidencyjny kennitala i voilà!), czy zwolnienie z pracy.

W dobie epidemii wizyty przez telefon to nie tyle możliwość, co konieczność. Lekarz kazał mi zostać w domu tyle ile potrzebuje, a wrócić do pracy miałam po 2 dniach od ustąpienia wszelkich objawów. W przypadku pogorszenia miałam dzwonić na 1700, by kontaktować się w sprawie diagnozy COVID-19. Po tygodniu tak właśnie zrobiłam, a następnego dnia, razem z Piotrem byliśmy w drodze na badanie.

Jak wyglądał wywiad? Pewnie standardowo, jak wszędzie. Pytali o wyjazdy zagraniczne, rodzaj wykonywanej pracy, ludzi, z którymi mamy styczność oraz objawy (temperatura, kaszel, brak zmysłu smaku i zapachu, bóle mięśni, dreszcze, ogólne objawy grypopodobne). Po czym oddelegowali nas na badania najbliżej miejsca zamieszkania. W naszym przypadku był to garaż podziemny sali koncertowej i centrum konferencyjnego Harpa.

Był to jedyny dzień, kiedy zdecydowaliśmy się na maseczki ochronne. I słusznie, znaleźliśmy się przecież w miejscu, gdzie przewija się tłum potencjalnie chorych. Wjazd i wyjazd do garażu patrolowane przez policję, dwa rzędy aut w kolejce na badanie, a pośrodku całego zamieszania pick-up, wyładowany po brzegi sprzętem medycznym.

Między autami biegają pracownicy służby zdrowia, po zęby uzbrojeni w odzież ochronną. Wykreowanej atmosfery pozazdrościć im może niejeden film z gatunku fantastyki postapokaliptycznej. Otwieramy okno.

-Imię?

-Aleksandra Juczcic.

-Pobierzemy wymaz z ust i nosa.

-Ok.

Po czym wsadzili patyczki, które dotarły chyba do samego płatu czołowego. Nic przyjemnego. Zamykamy okno i koniec kontaktu. Cała ekipa błyskawicznie zmienia rękawiczki i zaczyna akcję od nowa, tym razem za cel biorą sąsiednie auto.

Wyniki przyszły 2 dni później, chociaż wcześniejsze partie były gotowe na następny dzień (podobno mieli jakieś problemy natury technicznej). Tak czy siak, nie jest źle. Od umówienia testu, minęły 3 dni i otrzymaliśmy odpowiedź. Nie jesteśmy chorzy na COVID-19.

Zacznijmy od tego, że my tutaj od tej normalność bardzo daleko nie odbiegliśmy, ale myślę, że na pełny powrót turystyki jest jeszcze za wcześnie. Głównie ze względu na sytuację w Europie kontynentalnej i Ameryce. Islandia broni swoich obywateli przed nową falą wirusa, wysyłając dosłownie wszystkich przybywających na wyspę, na obowiązkową 14-dniową kwarantannę. I nikogo nie interesuje, że chciałeś po prostu wpaść na weekend. Sytuacja taka ma się utrzymać do połowy czerwca.

A co wydarzy się 15 czerwca? Islandia otworzy granice! Czy to oznacza, że można się po prostu spakować i wylądować bez przeszkód w Keflavíku? No, tak nie do końca. Turystyka turystyką, ale nie chcemy przecież nowej fali zachorowań. W związku z tym przyszli turyści będą musieli udowodnić, że nie chorują na COVID-19. Mogą iść na dwutygodniową kwarantannę, poddać się testowi na koronawirusa na lotnisku w Islandii lub po prostu przedstawić dokument, oznajmiający, że wirusa nie mają. Wymogiem będzie również zainstalowanie na telefonie aplikacji śledzącej. Powoli wracamy do normalności.

Na Islandii potwierdzono 1805 zachorowań na COVID-19, 10 osób zmarło.
Aktualne informacje: COVID 

Podobne posty: Poveglia (Włochy).

Islandia – karta kraju, podstawowe informacje, inne relacje i filmy.